Zeilnaaien, het bestaat nog. In het begin doet het zeer. Na duizend steken praten we verder…

Natuurlijk kun je een schip uitrusten met een zeil van kunststof, maar wanneer het een wat ouder vaartuig betreft is het fraai als het een zeil van meer authentiek materiaal is dat in de wind bolt. Het maken en repareren van deze zeilen lijkt een uitstervend ambacht, maar in Den Oever is er een groep vrijwilligers actief die zich daarmee bezighoudt. Op dinsdagmiddag komen ze bij elkaar in De Havenboet om aan hun projecten te werken.
De Havenboet staat in de Historische Hoek van de haven. Gebruikelijk zijn daar ook de drie Wieringer aken WR173, WR4 en WR179 te vinden, alsmede het Wieringer Skuutje WR60. Maar voor de winter zijn ze respectievelijk naar De Haukes en naar Workum verplaatst. In mei keren ze weer terug.

Basiskennis
Kees Hos (83) geeft al jaren onder de noemer van Stichting Onderdak Nautisch Erfgoed Wieringen les in het naaien van zeilen. In vijftien bijeenkomsten leren de deelnemers een voorbeeldzeil van vlasdoek maken zodat ze de basiskennis krijgen om reparaties aan zeilen en zeilkleden te kunnen verrichten. Hun werkstukken zullen niet gebruikt worden op een van de historische schepen, daarvoor zijn ze te klein. ,,Dat is nu bovendien niet aan de orde, want een zeil gaat doorgaans twintig jaar mee’’, zegt Hos. ,,Tegen de tijd dat-ie toe is aan vervanging kan dat altijd worden besproken.’’

Zuiderzeemuseum
Dertig jaar geleden ging Kees Hos met twee vrienden naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen om mee te doen aan een cursus zeilnaaien. Op de hand, niet met de machine. Net als met goedzittende kleding vereist een zeil een zekere pasvorm. Zo’n zeil moet de wind kunnen vangen en vooral stevig zijn. ,,Op een zeil werken enorme krachten in, sterk genoeg om een schip van elf ton voort te kunnen stuwen. Zo’n schip kan dan bovendien een snelheid van vijftien kilometer per uur halen.’’

Lees het gehele artikel op de bron: NHD, alleen voor abonnees