“Ik ben gewoon thuis op het water”
De stuurman van ‘Oostende voor anker’ over zijn afscheid en liefde voor de zee.
Oostende gaat van 10 tot 13 mei een laatste keer voor Anker met Hubert Rubbens (54) aan het roer. Na de eerste editie in 2000 lokt het evenement tegenwoordig met gemak 150.000 bezoekers en mogen we het gerust een begrip in West-Vlaanderen noemen. Een begrip dat met Rubbens een begrip verliest. Maar niet voor hij eerst nog even met ons peinzend terugblikt over de branding.
We ontmoeten Hubert aan de boeg van de Vindictive, op de Oostelijke Strekdam. Een overblijfsel van het schip dat hier honderd jaar geleden tot zinken gebracht werd om de Havengeul te blokkeren. Het is dit jaar ook het thema van Oostende Voor Anker (AVO). En met het ruisen van de golven op de achtergrond is het ook de ideale plaats voor een terugblik met een man die zijn hart verloor aan de zee.
Wat is nu eigenlijk jouw band met de zee?
“Het water is mijn tweede habitat. Ik ben al sinds mijn 6de gefascineerd door maritieme geschiedenis en ik wou sinds mijn 14de bij de marine gaan. Maar ik was te groot, en dus stuurden ze me naar de verkenningstanks. Blijkbaar was ik niet te groot om in een blikken doos te gaan zitten… Na zes maanden heb ik het nog eens geprobeerd, met een tip van mijn baas bij de marinekadetten op zak: mezelf een beetje ‘kleiner maken’. Plots was ik ‘slechts’ 1,90 meter groot en mocht ik beginnen. Ik heb missies gedaan met de Westhinder en de Wandelaar (een lichtschip en een fregat, red.). Ik vond het jammer toen ik stopte met varen, omdat ik thuis ben op het water. Gelukkig kan je me er in mijn functie als woordvoerder van de marine nog vaak vinden – en ik zeil nog regelmatig.”